"Weg van de Jager" in test: Deze jachtsimulatie vergt veel geduld
Urenlang rondsluipen of bewegingsloos liggen klinkt misschien niet bijzonder opwindend. Maar "Way of the Hunter" weet zelfs mij als simulatieslaper te prikkelen. Als het geheel maar niet zoveel geduld vergde.
Daar ben ik aan het liegen. In heuphoog gras op een heuveltje midden in het bos. Immobiel. Bijna een uur lang. En dat stomme witkophert, of hoe hij ook alweer heet, laat zich gewoon niet zien. Alsof hij weet dat ik worstel met mijn laatste beetje motivatie. En toch deed ik alles goed. Bespiedde een drinkbak aan de oever van de rivier. Wachtte op het juiste moment van de dag. Positioneerde me tegen de wind in, zodat de dieren me niet zouden ruiken. Op een veilige afstand voor een zuiver schot. Ik denk dat ik meer kans zou maken om een wild dier in de echte natuur te doden, ondanks miserabele resultaten bij het verplichte schieten van 300 meter. Voor de jachtsimulatie "Way of the Hunter" is geduld nodig, veel geduld.
Een spel om te vertragen
"Weg van de Jager" bestaat uit twee gebieden van elk ruim 140 vierkante kilometer. Alleen of met maximaal zeven vrienden kan ik gaan jagen aan de kust van de Pacific Northwest, respectievelijk in Transsylvanië. De campagne laat me langzaam kennismaken met het jagersleven met verschillende queesten. In het begin lukt het me nauwelijks om een paar dassen en fazanten te schieten, maar later mag ik jagen op herten, elanden en zelfs beren.
Het spel neemt me mee op een ontdekkingsreis.
Het spel neemt me bij de hand, maar al de tweede missie is geen walk in the park meer. In zekere zin dus wel, want ik moet de auto achterlaten als ik niet het hele bos wil opjagen. Dus ga ik te voet verder naar het op de kaart aangegeven gebied. Hardlopen kan ik trouwens wel vergeten. Blijkbaar vertrapt mijn avatar zo luid door het bos dat zelfs dieren aan de andere kant van de kaart schrikken. Maar het rustige tempo heeft ook voordelen. Het laat me verwonderen over de ongelooflijk gedetailleerde wereld die is ontworpen door de Slowaakse studio Nine Rocks Games.
Dankzij dynamische dag-nachtveranderingen en diverse weerseffecten is er op elk moment van de dag een adembenemend panorama. Zelfs de dieren, als ik er ooit een te zien krijg, bewegen realistisch en spitsen hun oren als ik te ongeduldig ben om ze te besluipen. De pc-versie die ik testte deed mijn pc hijgen bij het hoogste detailniveau en de 4K-resolutie. Maar omdat het bij "Way of the Hunter" niet om snelle reflexen gaat, speelt het ook heerlijk bij 40 fps.
Op weg naar het jachtgebied vind ik de eerste sporen dankzij mijn jagerszintuig. Het jagerszintuig kan met een druk op de knop worden geactiveerd. Daarop zijn voetafdrukken, hoopjes uitwerpselen, bloedvlekken en graas-, slaap- en drinkplaatsen in kleur te zien. Wie het realistischer vindt en op zoek is naar nog meer vertraging, kan de functie geheel of gedeeltelijk uitschakelen. Zo masochistisch ben ik toch niet. Wat mij echter stoort, is dat het gevoel van de jager het hele plaatje donkerder kleurt. Als je, zoals ik, het gevoel vrijwel de hele tijd geactiveerd hebt, hangt er een constante sluier over het spel. Geen teef gaat dat weglikken.
Hoe dan ook, het spel vertelt me dat de sporen afkomstig zijn van de muildierherten. Dat is wat ik zoek. Wat het spel me niet vertelt, is in welke richting ze wijzen. Gelukkig kan zelfs ik zien wat voor en wat achter de hoeven van een hert zit. In tegenstelling tot daksporen: dat zou ook een in vuil gekerfde Kandinsky kunnen zijn. Met de huidige jachtopdracht is het zoeken naar sporen echter sowieso niet nodig, omdat de bestemming zoals gezegd op de kaart staat aangegeven. Later moet ik zelf de leefgebieden van mijn prooi vinden.
Lees eerst, schiet dan
Ik houd het jagerszintuig nog steeds actief, omdat het ook dierengeluiden markeert. Zonder deze hulp zou ik hopeloos verloren zijn. Ze zijn nauwelijks zichtbaar met het blote oog. In het gemarkeerde gebied stalk ik langzaam door het struikgewas tot mijn jagerszintuig me laat zien dat er 250 meter verderop een kudde herten staat. Mijn supersensor vertelt me ook het geslacht van het dier en zijn conditie. Dit verandert dan prompt van kalm naar geschrokken. Kom op. Ik was zo stil. Totaal onjagerachtig achtervolg ik de dieren gefrustreerd met twee kogels. Maar zelfs als ik iets had geraakt, had het niet veel goeds gedaan.
"Weg van de Jager" legt veel nadruk op realisme. Om een goede verkoopprijs te krijgen voor een geschoten dier, of zelfs om het op te vullen en in mijn lodge te zetten, moet ik het zuiver raken. Meestal is een schot in het hart of de longen voldoende. Een hoofdschot wordt als onethisch beschouwd. Een lopend dier zuiver raken is praktisch onmogelijk. Naast de nauwkeurigheid van de slag is ook de snelheid van de slag belangrijk. Dit wordt bepaald door het type geweer en de afstand. Ik vind al deze informatie in de encyclopedie, samen met rust-, eet- en drinkcycli. Als ik blindelings het bos in storm, kan ik me hooguit vergapen aan een paar dennenappels.
Omdat mijn prooi er vandoor is gegaan, teleporteer ik zonder meer terug naar de loge. Hierdoor wordt de positie van de dieren meestal gereset en kan ik het spel opnieuw beginnen. Ik heb in totaal vijf pogingen nodig en de laatste 250 meter kruip ik naar mijn doel. Ik neem lucht, of druk er liever de shift-toets voor in, richt op het hart en haal de trekker over. De kudde loopt weg, mijn hert helaas ook. Maar hij loopt mank. Dus sloeg ik hem, maar niet zuiver, anders was hij ter plekke omgevallen. Gelukkig staat hij in een open veld, zodat ik de bloedsporen niet lang hoef te volgen. Tot slot. Mijn eerste echte moord. Als ik de kill claim, zie ik in mooie 3D röntgenanimatie waar mijn kogel het dier heeft geraakt
.
Het gedode dier kon ik nu voorbereiden en opzetten in de loge. Ik weet dat jagers ook hun steentje bijdragen aan natuurbehoud, maar het tentoonstellen van dieren vind ik op de een of andere manier zelfs virtueel weerzinwekkend. Gelukkig is het inrichten van het eigen huis optioneel.
Een dosis rollenspel voor gamers zoals ik
Na het voltooien van een queeste kan ik nieuwe opdrachten aannemen. Iemand wil graag foie gras. Omdat foie gras dierenmishandeling is, wil de persoon dat ik op een paar wilde ganzen ga jagen. Met zulke opdrachten of andere kills verdien ik geld, waarmee ik nieuwe wapens, richtkijkers of lokvogels kan kopen. Extra rollenspelelementen worden geleverd door "voordelen". Die ontgrendel ik door vaak genoeg verschillende activiteiten uit te voeren. Als ik bijvoorbeeld drie kilometer kruip, krijg ik een bonus waardoor ik in de toekomst 15 procent stiller beweeg. Als ik met een kamergeweer tien keer een hart of slagader raak, kan ik mijn adem 25 procent langer inhouden. Zulke dingen zijn perfect voor iemand als ik, die altijd wat voortstuwing nodig heeft in simulaties. Want "Way of the Hunter" en ik harmoniëren nog niet echt.
Tegelijkertijd is het spel niet mijn eerste uitstapje in de wereld van jachtsimulaties. "De Jager: Call of the Wild" vijf jaar geleden met een echte jager. De lessen uit die tijd zijn kennelijk al lang vervaagd. Ik ben gewoon te ongeduldig. Zelfs als ik het spel op makkelijk zet, blijven de dieren opstijgen. Hoe hard ik het ook probeer. Dat brengt ons terug bij de jacht op witstaartherten van het begin.
In de tussentijd heb ik zelfs een boek uitgepakt. EEN ECHT BOEK. Ik gebruik dat als wachtende lectuur terwijl ik op de bank neerplof en af en toe de TV afspeur naar dierensignalen. Ik probeer echt geduldig te zijn. Als ik de hoop bijna heb opgegeven en mentaal al op "Uninstall" klik, stokt er iets aan de rand van het scherm. Het is mijn hert. Het gevoel van de jager laat zien dat het dier zich onopgemerkt voelt. Ik lig in perfecte schiethouding. Slechts een paar grassprieten verstoren het uitzicht. Maar op een gegeven moment moeten de jaren van ballergame-training zich uitbetalen.
Ik wacht tot het hert zijn kant naar me toe draait. Adem uit - in het echt en in het spel. Richt op de kist en druk op de linkermuisknop. Er wordt geknald. Naast me schiet een zwerm vogels de lucht in. Alleen het hert blijft staan. Heb ik hem gemist? Nee, even later zakt hij levenloos op de grond. Ja. Bull's-eye. Ik sprint naar mijn prooi. Ik heb het bos toch al doorgespoeld. Daar ligt hij. Een fraai exemplaar. Op de een of andere manier is "Way of the Hunter" toch leuk. Maar wacht. Als ik het dier ga claimen, gebeurt er niets. In plaats daarvan staat er: "Geëist door landeigenaar." Ik geloof het niet. Ik heb hier geen jachtvergunning. Al dat wachten. Voor niets. Waarom?
Conclusie: Idyllisch, ontspannend, maar een beetje te traag naar mijn smaak
Nu dan. Ik had het moeten weten van de jachtvergunning. Het stond in vette rode letters geschreven zodra ik het gebied betrad. Maar de landeigenaar gaf me tenslotte deze opdracht. Het is dus logisch dat ik ook op het dier in zijn territorium jaag. Jänu. Het was niet zo bedoeld.
Desondanks alles: "Way of the Hunter" heeft zijn charme. Het is ontspannend om door het uitgestrekte jachtgebied te dwalen en in het geritsel van het bos dierengeluiden op te sporen. Ik vind het niet erg dat ik de leefgebieden moet verkennen en de encyclopedie moet raadplegen om uit te vinden welk wapen geschikt is en hoe de dagelijkse gang van zaken is. Alleen dat ik me bij de jacht minutenlang in een slakkengang moet voortbewegen als ik mijn prooi niet wil laten schrikken, is een beetje te veel voor mijn geduld. Maar fans van dergelijke simulaties zouden zich daaraan moeten kunnen aanpassen. En dan is er waarschijnlijk geen mooier en uitgebreider jachtspel dan "Way of the Hunter". In die zin: Fijne jacht.
"Way of the Hunter" is verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series S/X en werd mij ter beschikking gesteld door THQ Nordic.
31 mensen vinden dit artikel leuk
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
