Wat moet ik zeggen? Hoe je de juiste woorden vindt voor vrienden in nood

Iedereen zou wel weer zo zorgeloos willen zijn als kind. Maar als een dierbare vriend of een goede vriend een noodlot treft - baanverlies, scheiding, ziekte of overlijden van een dierbare - is het onvermijdelijk: Jij bent aan de beurt. En je zou troost moeten kunnen bieden. Maar omdat veel mensen dit moeilijk vinden, sprak ik er met Chris Paul over. Zij is docent en expert op het gebied van rouw- en verliesbegeleiding en heeft veel boeken over dit thema geschreven. Hiertoe behoren "Ik leef met mijn verdriet" en "Wees niet bang voor andermans tranen".

GidsBeschikbaarheid onbekend

Ik leef met mijn verdriet

Duits, 2021

GidsBeschikbaarheid onbekend

Ik leef met mijn verdriet

Duits, 2021

Mevrouw Paul, maakt het verschil of we iemand troosten omdat een dierbare is overleden of omdat iemand zijn baan is kwijtgeraakt? Beoordelen we het anders qua ernst?

Chris Paul:"Beoordeling" is het juiste sleutelwoord. Het oordeel zit in ons. Als we een verlies als zeer ernstig beoordelen - zoals het verlies van een kind - dan blokkeert dit oordeel onze eigen gedachten en handelingen. Dan durven we vaak helemaal geen troost te bieden in de sale. Dit is niet alleen het geval bij sterfgevallen, maar bij alle noodlottige gebeurtenissen. Neem bijvoorbeeld scheidingen: Een huwelijk dat 40 jaar heeft geduurd en nu uit elkaar valt, is voor ons veelzeggender dan een scheiding van een partner met wie we pas drie maanden samen zijn. Maar zulke oordelen in je eigen hoofd kunnen heel belemmerend werken.

**Voorstel dat je al op het punt bent gekomen dat je je realiseert dat dit beoordelingssysteem je blokkeert. Hoe kom je er dan uit - en troost je jezelf? **

Wanneer het gaat om verlies door de dood, zijn er veel meer manieren om troost te bieden. Alleen al de rituelen rondom de dood: bijvoorbeeld meegaan naar de begrafenis, later samen het graf bezoeken of verzorgen. Deze rituelen bestaan niet na een scheiding of wanneer iemand ernstig ziek is. Maar een bepaalde basishouding is hetzelfde voor alle slagen van het lot. Dit moet je herkennen: Er is iemand in nood, ik zou iets kunnen doen om hem of haar te helpen beter met deze ontbering om te gaan.

Waarom hebben we überhaupt troost van anderen nodig?

De vraag is: moeten we het wel troost noemen? Laten we het gewoon steun noemen. We zijn kuddedieren, we zijn genetisch geprogrammeerd voor contact met anderen. We voelen ons veiliger als we bij anderen zijn. En vooral wanneer iemand een verlies ervaart, of dat nu door overlijden is of door scheiding of zelfs door dementie, gaat er iets verloren. Iemand die me dierbaar is, die deel uitmaakte van mijn dagelijks leven, is nu niet meer aan mijn zijde.

Het gaat om het voorkomen van eenzaamheid?

Precies. Veel mensen hebben niet veel troost nodig. Zij hebben behoefte aan nabijheid en aandacht van andere mensen. Dus: stop met je zorgen te maken over de perfecte aanbieding in de sale. Mensen willen geen slimme zinnen, ze willen nabijheid en medeleven en vriendschap en geduld. Iemand in een crisis wil zich realiseren: "Ik val niet uit de wereld. Ik word niet gekortwiekt of word geen taboe of stigma. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als voorheen, behalve dat ik met meer aandacht moet worden behandeld."

Ik heb je twee voorbeelden gegeven van hoe je het niet goed doet. Voorbeeld één: ik zie mijn schoonzus maar een of twee keer per jaar. Toen haar moeder overleed, kon ik haar niet telefonisch bereiken. Ik schreef haar alleen een heel attente condoleancebrief. Tot op de dag van vandaag twijfel ik of dat genoeg was.

Ik denk dat dat wel eens genoeg zou kunnen zijn. Wat we geven moet congruent zijn met de relatie die we daarvoor hadden. Als we slechts een losse relatie met iemand hebben, die persoon zelden zien en een naast familielid overlijdt, hoef je geen enorme steun te bieden. Het wordt zelfs niet verwacht. In jouw voorbeeld betekent dit dat als je je schoonzus een condoleancekaart hebt gestuurd waarin je tijd en aandacht hebt geïnvesteerd, dit iets heel waardevols kan zijn. Schrijf dan misschien nog een kaart op de verjaardag van haar overlijden volgend jaar. Jubilea zijn immers bijzonder moeilijke dagen voor rouwenden om te dragen.

Mijn andere voorbeeld: toen een oude schoolvriendin iets droevigs overkwam, wat ze me per sms liet weten, schreef ik haar troostende woorden terug. Inclusief de zin. "Ik bel je snel" Nou... dat is me niet gelukt. En liet het uiteindelijk gaan omdat ik me zo schaamde.

Het is nooit te laat om contact op te nemen. Dat is belangrijk om te weten. Maar je hebt eigenlijk je voet in de mond gestoken met je sale, die je niet eens kon doen. Het was makkelijker geweest om uit de situatie te komen met een sms als: "Ik denk aan je." Bij zeer naaste familieleden verwacht je dat ze persoonlijk contact opnemen - anders zorgt het voor zeer ernstige onrust. Mensen die niet zo dicht bij je staan zullen ook blij zijn als je om de paar dagen een sms stuurt. Bijvoorbeeld naar een vriendin die in scheiding ligt: "Ik denk aan je. Weet je nog dat we vorig jaar naar de bloemenshow gingen en je zo blij was met de Fresia's?". Denk in tegenstelling tot na het overlijden van je partner niet aan je ex-partner na een scheiding. Noem de relatie die jij en je vriendin hebben. Hoe dichter we bij iemand staan, hoe meer de ander iets persoonlijks en behulpzaams verwacht.

**Dus het is beter om geen holle frasen te gebruiken? **

Gebruik geen holle frasen, ja. Alle rouwenden ergeren zich aan zulke stomme zinnen. En iemand die bijvoorbeeld chemotherapie ondergaat, heeft ook geen peptalk nodig. Stuur in plaats daarvan eerstepersoonsberichten zoals: "Ik ben sprakeloos, ik maak me zorgen om je. Of: Ik ben bang voor je. Ik wil je steunen." En stuur mooie foto's van ontroerende of mooie dingen - van de sterrenhemel, van een zonsondergang of stuur gedichten als iemand ze mooi vindt. Blijf in contact.

Heb je voorbeelden van zinnen?

"Je bent zo sterk". "Het wordt nu langzaam beter". "Je komt er wel overheen". "Je moet naar de toekomst kijken". "Verman jezelf". "Je moet het gewoon loslaten". "Op een gegeven moment weet je waar het voor was". "Je bent nog zo jong"."

Dat klinkt vreselijk grof.

En dat is het ook. Er is maar één zin die als een sociale conventie wordt beschouwd en daarom oké is: wanneer je je "medeleven" betuigt wanneer iemand overlijdt. Het gaat niet om de woorden, maar om het medeleven dat je bedoelt. "Mijn oprechte deelneming" is dus een afkorting van: "Ik heb hierover gehoord en het raakt me emotioneel. Ik denk aan je."

Moet je altijd bellen? Of kun je ook sms'jes sturen? *

Als je gewend bent om op deze manier te communiceren en jullie houden allebei van deze vorm van communicatie, stuur dan een berichtje, ja. Persoonlijk vind ik gesproken berichten ook erg prettig, omdat ze je veel dichter bij de ander brengen. Maar stuur niet zomaar sms'jes of spraakberichten of leuke foto's uit angst voor een persoonlijk gesprek. Beoordeel de situatie om te zien wat gepast is en wanneer. Voor iemand die op dit moment een kankerbehandeling ondergaat, zijn sms'jes misschien het enige wat ze op dit moment aankunnen. Maar op een gegeven moment zullen ze behoefte hebben aan een telefoontje of een brief.

In grote lijnen: hoe communiceren, hoe niet communiceren?

Maak zeer persoonlijke, duidelijke aanbiedingen in de sale: "Ik wil je graag zien en ben morgen bij je in de buurt. Komt het jou uit om 17.00 uur?" Mensen die te maken hebben met een noodlottige gebeurtenis zijn vaak uitgeput en hebben veel te organiseren - en kunnen niet veel met een wishy-washy aanpak. Concrete, liefdevolle aanbiedingen zijn goed. Dit kan ook een geweldige aspergesoep zijn die je als souvenir aanbiedt. Wees alleen niet beledigd als de ander niet meteen contact met je opneemt of je sale afwijst. Als goede vriend moet je het langer volhouden. En of het nu een sms of een persoonlijk gesprek is, ga echt met de ander in gesprek. Dit houdt ook in dat je persoonlijke vragen stelt en over jezelf praat. Bijvoorbeeld: "Je was zo boos in ons laatste gesprek. Ik vraag me af of dat nu nog steeds zo is?". Blijf altijd op ooghoogte als je contact maakt

Wat zijn de no-go's bij het geven van troost, behalve holle frasen?

Elke vorm van dwangmatige bevrediging. Zoiets als: Laten we nu uitgaan/iets eten/naar een feestje gaan ... Het aanbieden en presenteren van snelle oplossingen werkt meestal averechts. Of de vriendin gaat er met tegenzin in mee of helemaal niet - en dan is de aangewezen helper beledigd. Maar het gaat helemaal niet om haar.

**Help me: hoe doe je het goed? **

Als je bijvoorbeeld het gevoel hebt dat het rouwende vriendje of vriendinnetje wegzakt in eenzaamheid, wees dan specifiek, maar laat toch een keuze. Zoals: "Je vond het altijd leuk om met mij de hond uit te laten. Ik breng Max morgen mee, misschien vind je het leuk om met ons te gaan wandelen." Het is heel goed mogelijk dat ze nee zegt. Of, als alternatief, kan je sale iets in de rouwende persoon losmaken - en zeggen ze wat ze echt nodig hebben.

Jouw voorbeelden klinken allemaal zo gemakkelijk. Ik kan nooit zulke passende zinnen bedenken.

Niet verlegen zijn, het gaat gewoon om liefdevolle gebaren. En leg de ander niets op. De ander kan kiezen uit jouw sale, maar laat hem of haar zich alsjeblieft geen zorgen maken over hoe jij je voelt en hoe hij of zij zal reageren. Veel nabestaanden vertellen ons hoe moeilijk het voor hen is dat uitgerekend zij hun radeloze omgeving moeten troosten.

Opgeruimde omgeving omdat we niet gewend zijn om te gaan met verdriet, noodlottige gebeurtenissen en de dood? Ja.

Ja. We zijn een zeer prestatie- en doelgerichte samenleving. Alles wat met zwakte te maken heeft wordt afgekeurd - en dus is er een gebrek aan sociale technieken. Mensen leren deze niet thuis, op school of in andere groepen. En natuurlijk zijn noodlottige gebeurtenissen beangstigend. Ze herinneren ons eraan dat het ons ook kan overkomen. En veel mensen vermijden zulke gedachten. Onderzoek heeft de spiegelneuronen bij mensen erkend: We spiegelen de gevoelens van anderen. Als we naar gelukkige mensen kijken, verbetert ons eigen humeur. Als we naar verdrietige mensen kijken, verlaagt dat onze stemming. Natuurlijk wil iedereen liever in een draaimolen en een ijsje eten dan iemand begeleiden met tranen en wanhoop. Verdriet als culturele techniek bestaat nauwelijks meer - dus ik zie het des te meer als een culturele prestatie om te beslissen: "Maar ik ga toch bij je zitten en geef je mijn tijd omdat je belangrijk voor me bent."