Een DAS voor mijn NAS: OWC Mercury Elite Pro Dual getest

Ik heb een externe harde-schijfbehuizing gekocht met ruimte voor twee 3,5-inch schijven. In de toekomst zal het dienen als back-up voor gegevens die zijn opgeslagen op mijn netwerkopslag. Het bijzondere aan de OWC Mercury Elite Pro Dual is dat hij verschillende bedrijfsmodi heeft. Hierdoor kan ik een opslagnetwerk maken zoals een network attached storage (NAS) - met of zonder failover (RAID 1).

Omdat de behuizing geen netwerkaansluiting heeft, is dit geen netwerkopslag - een NAS - maar een DAS - oftewel Directly Attached Storage. Dit weerhoudt me er niet van om het apparaat indirect in het netwerk te integreren. Bijvoorbeeld via de eSATA- of USB-poort van mijn Synology NAS.

Wat de harde schijf behuizing biedt

De Mercury Elite Pro Dual biedt ruimte voor twee 3,5 inch harde schijven met maximaal 16 terabyte opslagcapaciteit - dus maximaal 32 terabyte. Voor deze test gebruik ik twee 4-terabyte HDD's WD Red Plus die nog rondslingeren. Voor de tijd daarna, als ik hem als back-up wil gebruiken, neem ik grotere harde schijven.

De behuizing is gemaakt van aluminium. Het ziet er niet alleen mooi uit, het geleidt de warmte ook beter dan wanneer het van plastic zou zijn. Dit is echter slechts van secundair belang omdat hij actief gekoeld wordt. De ventilator draait aangenaam stil.

Er zitten vier LED's op de voorkant. Eén voedings-LED, twee LED's voor de harde schijf en één met het label Rebuild. Deze laatste knippert kort als ik de bedrijfsmodus wijzig. Hij knippert langer bij het opnieuw opbouwen na het vervangen van een (defecte) harde schijf in de bedrijfsmodus RAID 1. Hierdoor worden de gegevens gespiegeld en op beide harde schijven opgeslagen, waardoor er geen gegevens verloren gaan als één harde schijf defect raakt.

Het achterpaneel heeft een aan/uit-schakelaar en aansluitingen voor voeding, eSATA en USB type B. De laatste is gelabeld als "USB 3.1 Gen 1", wat de oude benaming is voor "USB 3.2 Gen 1x1". In theorie is hiermee tot 5 gigabit per seconde mogelijk - oftewel 625 megabyte. En met de eSATA-aansluiting daarboven, in theorie zelfs tot 750 megabytes per seconde.

De fabrikant beperkt dit echter in zijn specificaties: OWC schrijft dat de Mercury Elite Pro Dual maximaal 407 megabytes per seconde kan halen. Dit hangt natuurlijk af van de gebruikte harde schijven en het apparaat waarop je de behuizing aansluit. De verpakking bevat een wat korte USB-kabel van slechts 60 centimeter lang en een eSATA-kabel (1 meter).

Rechteronder zit een Kensington-beveiligingssleuf. En linksonder is de RAID-selectie (RAID 0, RAID 1, Span, IND) met SET-knop. De selectie wordt pas actief na het wisselen als ik daarna drie seconden op de SET-knop druk. En dat is maar goed ook, want het wijzigen van de bedrijfsmodus heeft altijd tot gevolg dat de eerder op de harde schijven opgeslagen gegevens verloren gaan. Wat de verschillende bedrijfsmodi kunnen doen, lees je in het voorlaatste hoofdstuk.

Het installeren van de harde schijven is geen raketwetenschap en duurt niet lang

De behuizing van OWC heeft een compact ontwerp. Hij is 7,1 centimeter breed, 13,5 centimeter hoog, 22,9 centimeter lang en weegt 1,1 kilogram. In tegenstelling tot een standaard NAS moet ik hem openen om harde schijven toe te voegen.

Vóór de montage maak ik me zorgen dat ik twee schroeven mis. Dit komt omdat slechts twee van de vier schroefdraden op de buitenbehuizing bezet zijn. Maar na het openen vind ik gelukkig een pakje schroeven in de behuizing dat de resterende twee schroeven bevat - plus acht schroeven voor de harde schijven.

Na het plaatsen van de harde schijven zorg ik ervoor dat ik datapoort 2 aansluit op de onderste en poort 1 op de bovenste. Op deze manier corresponderen ze in volgorde met de LED's van de harde schijf aan de voorkant. Mocht ik er ooit een willen vervangen, dan is dit een kleine hulp.

Nadat ook de voedingskabels aan de HDD's zijn bevestigd, zet ik ze elk met vier schroeven vast. Daarna duw ik de binnenbehuizing terug in de buitenbehuizing en schroef die ook vast.

Vier bedrijfsmodi, één met fail-safe werking

Hoewel OWC de bedrijfsmodusselectie RAID-selectie noemt, leidt slechts één bedrijfsmodus tot een echte RAID. De term RAID staat voor "Redundant Array of Independent Disks", wat vertaald kan worden als "redundante verzameling van onafhankelijke harde schijven". Het is een combinatie van meerdere fysieke harde schijven - minstens twee - om één logische schijf te vormen met een faalveilige werking.

Hier volgt een relatief korte uitleg van wat elke bedrijfsmodus van de OWC-behuizing in theorie met zich meebrengt, gezien de diepgang van het thema. Het is essentieel dat je je hiermee vertrouwd maakt voordat je tot aanschaf overgaat

RAID 0 - volledige capaciteit met schijven van dezelfde grootte, versnelde lees- en schrijftoegang, maar geen betrouwbaarheid

RAID 0 is eenvoudige striping van harde schijven die geen redundantie/weerstand biedt. Strikt genomen is het geen RAID-systeem. Alle gegevens worden maar één keer weggeschreven. Als een harde schijf het begeeft, gaan niet alleen de gegevens verloren die erop zijn opgeslagen, maar ook die van de hele RAID set. In ruil daarvoor krijg je de hoogst mogelijke opslagcapaciteit. Tenminste, zolang je HDD's van dezelfde grootte gebruikt. Als je dat niet doet, hebben alle schijven in de set de capaciteit van de kleinste.

Omdat de gegevens in blokken naar alle beschikbare harde schijven worden geschreven, biedt RAID 0 uitstekende prestaties voor lees- en schrijftoegang. Parallelle toegang tot verschillende harde schijven verhoogt de gegevensdoorvoer. Bovendien worden hier, vergeleken met andere RAID-niveaus, de minste overheadgegevens geschreven - extra gegevens die bijvoorbeeld nodig zijn bij het opnieuw opbouwen van een harde schijf.

RAID 1 - de helft van de capaciteit met schijven van dezelfde grootte, versnelde leestoegang, met betrouwbaarheid

Schijfspiegeling biedt redundantie. Alle gegevens worden twee keer geschreven. Als een schijf uitvalt, gaan de gegevens niet verloren en worden ze hersteld door de spiegelschijf nadat een vervangende HDD is geplaatst. De gegevens hoeven niet te worden gereconstrueerd op basis van pariteitsinformatie (zoals het geval is bij RAID 5), maar worden op normale snelheid naar de vervangende schijf overgebracht. Het nadeel van RAID 1 is dat je maar de helft van de totale gebruikte opslagruimte krijgt.

Net als bij RAID 0 moet je er ook voor zorgen dat je schijven van dezelfde grootte gebruikt. Als je dat niet doet, zullen alle schijven in de array dezelfde capaciteit hebben als de kleinste. De schrijfsnelheid kan worden vergeleken met de werking van een enkele schijf. Bij lezen is de snelheid hoger omdat parallelle toegang tot verschillende schijven mogelijk is.

Spanning - volledige capaciteit, zonder failover

Spanning biedt geen redundantie. Net als bij RAID 0 (en JBOD) is het geen RAID-systeem in de ware zin van het woord. Alle gegevens worden maar één keer weggeschreven. In tegenstelling tot RAID 0 worden de gegevens niet in blokken naar alle beschikbare schijven geschreven, maar lineair. Als er een schijf uitvalt, gaat niet de hele "RAID-set" verloren dankzij het aaneengesloten schrijven - alleen wat er op de defecte schijf is geschreven.

Met Span kun je harde schijven van verschillende groottes gebruiken zonder capaciteit te verliezen. Je moet het echter doen zonder de versnelde toegang die RAID 0 biedt.

IND (JBOD) - volledige capaciteit, HDD's werken onafhankelijk, zonder failover

IND staat voor Independently, hoewel de meer gebruikelijke naam voor deze modus JBOD is. Met JBOD (Just a Bunch of Disks) worden de verschillende harde schijven onafhankelijk van elkaar gebruikt. Zolang ze softwarematig niet worden gecombineerd tot een gemeenschappelijk volume, krijgt elke schijf zijn eigen stationsletter. Dit onderscheidt de bedieningsmodus van de andere beschikbare modi.

Omdat elke HDD zijn eigen onafhankelijke levensduur heeft, kun je schijven van verschillende grootte samen gebruiken zonder capaciteit te verliezen. Als een harde schijf uitvalt, gaan alleen de gegevens verloren die erop zijn geschreven, niet alles zoals bij RAID 0. JBOD biedt echter ook geen versnelde toegang.

Wat je nog moet doen na het installeren van de harde schijven om het systeem aan de gang te krijgen

Na de installatie en het selecteren van de besturingsmodus moet ik de schijf initialiseren en formatteren. Pas dan kan mijn nieuwe DAS worden gebruikt. Ik doe dit met de tool "Schijfbeheer" die in Windows is geïntegreerd. Nadat ik de externe dubbele harde schijf via USB heb aangesloten en van stroom heb voorzien, vraagt de toepassing me automatisch of ik hem direct na het openen wil initialiseren. Vervolgens formatteer ik hem en selecteer in eerste instantie het exFAT bestandssysteem.

Dit heeft als voordeel dat ik de schijf onder elk besturingssysteem kan gebruiken, wat niet mogelijk is met bijvoorbeeld NTFS. Na het testen ga ik echter het ext4 bestandssysteem gebruiken. Enerzijds omdat het beter is qua compatibiliteit en anderzijds omdat ik de behuizing van de harde schijf alleen zal gebruiken als back-upoplossing onder Ubuntu (Windows ondersteunt ext4 niet).

Als je op zoek bent naar een goede oplossing voor formatteren, partitioneren en dergelijke, dan kan ik GParted aanbevelen. Of beter gezegd, ik raad Rescuezilla aan, dat GParted bevat.

Hoe de harde schijf behuizing presteert: RAID 1 langzamer dan verwacht, verder top

Om te testen hoe snel mijn nieuwe bijna-NAS is, heb ik hem met een USB-kabel aangesloten op een huidige PC. Ik heb alle bedrijfsmodi uitgeprobeerd en herhaaldelijk een filmbestand van ongeveer 50 gigabyte groot van de SSD naar de DAS geschreven en weer naar beneden gekopieerd. Volgens de fabrikant bereiken de Western Digital harde schijven die ik gebruikte (zonder RAID versnelling) een maximale overdrachtsnelheid van maximaal 180 megabyte per seconde.

Onder RAID 0, die verondersteld wordt versnelde lees- en schrijftoegang te bieden, haal ik een gemiddelde van 334 megabytes per seconde bij het schrijven. Bij het lezen is het zelfs 346 megabytes per seconde. Dit is zoals verwacht gezien de specificaties van de harde schijf.

Hoewel, onder RAID 1, waar de leestoegang theoretisch zou moeten toenemen, haal ik een gemiddelde van 174 megabytes per seconde bij lezen en schrijven. Hoewel ik een beetje teleurgesteld ben, kan ik ermee leven. Bij het testen van Span en JBOD, die geen van beide een verhoogde lees- of schrijftoegang bieden, haal ik echter ook tussen de 170 en 180 megabytes per seconde.

Als ik een schijf test, haal ik gemiddeld tussen de 170 en 180 megabytes per seconde.

Aangezien ik geen eSATA-poort op mijn computer heb, kan ik de verbinding daarmee niet testen. Maar omdat de behuizing de mogelijkheden van USB niet volledig benut, zal de theoretisch hogere gegevensdoorvoer van eSATA geen voordeel opleveren. Ter herinnering: OWC geeft een maximale snelheid van 407 megabytes per seconde op voor de behuizing met twee harde schijven, die zowel USB 3.2 Gen 1x1 met maximaal 625 megabytes als eSATA met maximaal 750 megabytes per seconde omvat.