Halve marathon project: Mijn nieuwe intieme vijand - de loopband

Voeding, koolhydraatarm, eiwitten, vezels, voedingssamenstellingen - allemaal thema's die ik de afgelopen vier weken intensief wilde behandelen. Dat is wat ik aankondigde aan het einde van mijn laatste dagboekitem over het "halve marathonproject":

Mijn mond is zeker vol geweest in de weken sindsdien. Maar nog steeds vooral met de "verkeerde", althans vanuit het perspectief van de doorgewinterde-nog-niet-volkslaufer. Een week in Ticino, een lang Hemelvaartweekend in de bergen van Graubünden en een lang Pinksterweekend in Noord-Italië en Luzern. Hotelrestaurants, grotti, osterie, roomservice en masse. Het was heerlijk, kan ik je vertellen. Mijn innerlijke veel-en-goed-gras had de beste tijd van het jaar tot nu toe. De verstandige nieuwe hardloper in mijn hoofd protesteerde daarentegen regelmatig - maar tevergeefs.

Onverwachte "sprong in prestaties"

Wat niet wil zeggen dat ik de afgelopen vier weken heb liggen luieren. Het regende de helft van de tijd in Ticino (en de andere helft was ook niet zonnig), maar omdat het hotel een kleine fitnessruimte had met een loopband, dacht ik dat ik het maar eens moest proberen. Buiten de zondvloed, binnen stond ik op de loopband, mezelf innerlijk een schouderklopje te geven.

Doe het rustig aan, dacht ik bij mezelf, en stelde de loopband in op 8,5 kilometer per uur - ongeveer hetzelfde tempo als mijn Winterthurloop. Mensen, wat ik de vorige keer als ongelooflijk langzaam had beschreven, voelde op de loopband eigenlijk alleen maar als een stevige wandeling. Dus wat deed Schlau-Oliver? Natuurlijk: het tempo verhogen. Wat dacht je van een 10k? Makkelijk! Een uur in een lekker rustig tempo, zonder snelheidsschommelingen, geen hellingen, geen tegenwind. Absoluut geen probleem. "Wauw, wat een sprong in prestatie," dacht ik. Hoe naïef

Geloof nooit een loopband

Waarom dan niet meteen vanaf het begin van de volgende sessie naar deze snelheid streven? En wat deed de euforische hardloopbeginner? Na 30 minuten dacht hij: "Er is zeker ruimte voor meer" en verhoogde het tempo naar 13 km/u. Dat lijkt op het eerste gezicht niet veel, maar je moet het uitrekenen: Tot nu toe heb ik de kilometer in 7:15 minuten gelopen op mijn hardlooprondjes. Bij 10 km/u was dat maar 6 minuten en bij 13 km/u was dat maar 4:37 minuten.

En omdat ik me na 30 minuten bij 13 km/u nog steeds relatief goed voelde, lachte de dopamine in mijn hersenen en zei: "Kom op, het maakt niet meer uit. Laten we 15 halen!" Gedacht, gedaan. 15 km/u voor de laatste 15 minuten. Dat is 4:00 minuten per kilometer. Oké, aan het einde van deze sessie was ik plat. Echt plat. Maar het voelde ook heel cool om na afloop op het balkon te staan en de koele lucht in mijn gezicht en rond mijn volledig oververhitte benen te laten blazen.

De realiteit sloeg toen met echte kracht toe in de volgende normale ronde. Mjölnir-stijl in de maag, zeg maar. Met het tempo van de loopband in mijn hoofd begon ik aan een frisse en vrolijke run. Stevig, dynamisch, precies zoals het had gevoeld op de loopband met ongeveer snelheid 13. Na vijf minuten keek ik op mijn horloge: 8,5 km/u. Nou, hallo, maar nu echt. Versnellen naar een 10, regelmatige tempocontrole op het horloge, na een kleine tien minuten was mijn hartslag boven de 175, na nog eens drie minuten boven de 180 en mijn tank was leeg. De echte weg gaf me een echte mondvol ...

Les geleerd: geloof nooit een loopband!

Voeding volgende maand, ja?

Over gevulde monden en volgevreten gesproken: Niet alleen op culinair gebied liep ik met mijn mond vol, maar ook toen ik aankondigde dat ik mijn eetpatroon onder handen wilde nemen. Voor het grootste deel is het bij een aankondiging gebleven. De voedings(kwesties) neem ik voor mijn rekening tot de volgende keer, oké?

Hoewel, ik was niet helemaal onsuccesvol op thema. Want ondanks risotto, pasta, brasato, burrata en tiramisu is het me in ieder geval gelukt om één ding te doen: niet aankomen.

Het "halve marathon project" in al zijn pracht kun je hier vinden: