Het tweede scherm verpest gaming

Mijn apenbrein is ongeduldig. Als er een korte wachttijd is tijdens het gamen, heeft het onmiddellijk behoefte aan nieuwe indrukken. Daarom lees ik de gametips op laadschermen niet, volg ik de dialoog in tussenfilmpjes niet en plan ik mijn strategie niet in de multiplayerlobby.

In plaats daarvan kijk ik naar mijn tweede scherm en kijk ik YouTube. Het maakt niet uit of de inhoud van de video me interesseert. Het belangrijkste is dat er iets flikkert en mijn hersenen stimuleert: hier een video over de visuele effecten in de nieuwste Spidermanfilm, daar een compilatie van beschamende voetbalgoals, daar een korte documentaire over Billy the Kid. Alles is beter dan de rigor mortis van een bevroren laadscherm. Omdat dit maar kort duurt, kijk ik naar video's van tien minuten, opgedeeld in segmenten van dertig seconden.

DJ Khaled - aartsvijand van de onderdompeling

Iedere keer als ik mijn hoofd iets naar rechts draai in de richting van mijn tweede scherm, word ik mentaal uit de spelwereld getrokken. Onder deze omstandigheden is het moeilijk om de staat te bereiken die ik altijd najaag tijdens het gamen: immersie. Elke zijwaartse blik herinnert me eraan dat ik niet in een wereld met generaals en magische rollen leef, maar in een wereld met e-scooters en belastingaangiftes. Hoe kan ik mezelf onderdompelen in een fantasiewereld als ik in mijn ooghoek DJ Khaled extra hete kippenvleugels eet op "Hot Ones"?

Deze afleiding verstoort mijn concentratie, wat ik het duidelijkst merk bij multiplayergames. Als het tweede beeldscherm actief is, speel ik duidelijk slechter en maak ik meer fouten. Het secundaire scherm hoeft niet eens een video af te spelen, de clickbait thumbnails alleen al trekken mijn aandacht - en mijn team lijdt eronder.

Het creëert vaak een vicieuze cirkel, bijvoorbeeld in de moba "Smite": als mijn personage sterft, moet ik tot een minuut wachten op de respawn, afhankelijk van de spelfase. Ik zou deze tijd kunnen gebruiken om items te kopen, de speelstijl van mijn teamgenoten en tegenstanders te analyseren en een overzicht van de kaart te krijgen. Je raadt nooit wat ik in plaats daarvan doe...

Als de respawntimer is afgelopen, ren ik lukraak over de kaart, stort me in een hopeloos gevecht en vraag me af waarom ik na korte tijd weer doodga. Dus terug naar mijn grappige filmpjes. Het kan ze niet schelen hoe slecht ik speel en hoeveel mijn team me (terecht) beledigt in de chat. Dus tuimel ik stap voor stap de neerwaartse spiraal in.

De dwangbuis helpt

Het ergste is: ik ben me ervan bewust dat mijn gedrag niet alleen het spel voor mij verpest, maar ook voor mijn team. En toch kan ik het niet laten om constant naar het andere scherm te kijken.

Daarom neem ik steeds vaker mijn toevlucht tot radicale maatregelen. Ik dwing mezelf om me te concentreren. En dat doe ik door het tweede scherm uit te schakelen. Want het enige dat saaier is dan een laadscherm, is een volledig zwart scherm. In het beste geval is mijn mobiele telefoon ook buiten bereik, zodat ik gedwongen ben om mijn aandacht tijdens de downtime aan het spel te besteden.

Die dwang houdt me in het spel. Zowel met mijn ogen als mentaal. In plaats van na te denken over de laatste stemresultaten, leer ik over de politieke achtergrond van het Warhammer-universum. Ik besteed mijn aandacht liever aan één medium in plaats van het te verdelen over meerdere en van geen enkele echt te genieten. Want mijn apenbrein is absoluut te dom voor multitasking.